Δύο υπηρέτριες καταστρώνουν την εξόντωση της λατρεμένης αλλά και απόλυτα μισητής τους Κυρίας. Τα αφελή σχέδια τους αποτυγχάνουν και στρέφονται εναντίον τους.

Οι δούλες, είμαστε εμείς. Με τα μικρά και μεγάλα μας όνειρα, τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους, την απελπισμένη ανάγκη μας να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα, να φαντασιωνόμαστε μια άλλη ζωή από αυτή που ζούμε. Εμείς που ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε και βασανιζόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δε θα το αποκτήσουμε ποτέ. Εμείς που νιώθουμε φόβο, μίσος αλλά και λατρεία απέναντι στην εξουσία. Εμείς που δεν τολμάμε να ζήσουμε αληθινά.

Οι Δούλες είναι οι αντι-ηρωΐδες της τραγωδίας των ημερών μας. Και η Κυρία τους είναι η φτηνή θεά που ορίζει τη μοίρα τους. Που σκηνοθετεί τη ζωή τους. Καμμία μεγαλειώδης κάθαρση σε αυτή τη σύγχρονη τραγι-κωμωδία. Ανθρώπινες στιγμές μόνο. Σκληρές, τρυφερές, αστείες, βίαιες, συγκινητικές. Και πάνω απ΄όλα, μια βαθιά ανάγκη για «παιχνίδι» μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή την ανάγκη που κινεί το ίδιο το θέατρο και κρατά ζωντανή την επιθυμία μας να καταφεύγουμε σε αυτό είτε ως δημιουργοί, είτε ως κοινό. Αναζητώντας αυτό το «κάτι» που η ζωή επιμένει να μας κρύβει.

Παραστάσεις: Σάββατο 30 και Κυριακή 31 Μαρτίου στις 21:00 στο Δημοτικό Θέατρο Πολυγύρου

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ
ΚΛΑΙΡΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΦΩΤΙΑΔΟΥ
ΣΟΛΑΝΖ: ΧΑΡΟΥΛΑ ΟΡΗ
ΚΥΡΙΑ: ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΓΙΑΜΑΛΙΔΟΥ
ΚΥΡΙΑ: ΚΛΑΙΡΗ, ΣΟΛΑΝΖ |ΣΟΛΑΝΖ: ΚΛΑΙΡΗ | ΚΛΑΙΡΗ: ΣΟΛΑΝΖ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΥΛΑΚΗΣ

Μουσική: Παύλος Μπεκιάρογλου
Φωτισμοί: Γιώργος Διαμαντουλάκης
Κοστούμια: Στέλλα Φωτιάδου
Μακιγιάζ: Αργυρώ Πεγιά – Vie de Beaute
Κομμώσεις: Ελπίδα Προδρομίδου – Κομμωτήριο Νάντια
Χειριστής ήχου: Θανάσης Βορδός
Φροντιστής σκηνής: Ρούλα Τυροβούζη

Το κρεβάτι, από τον πίνακα του Βαν Γκογκ, «Δωμάτιο στην Αρλ», κατασκεύασε ο Σάκης Λειβαδιώτης και ζωγράφισαν οι καλλιτέχνες Θανάσης Μπιτσιός, Κατερίνα Νικολάου και Άννα Μυλωνά.
Το φλιτζάνι έπλασε η κεραμίστρια Δέσποινα Χουλιαροπούλου
Το φλιτζάνι διακόσμησε ο ζωγράφος Στέλιος Σταύρου
Το ρολόι ζωγράφισε ο εικαστικός Δημήτρης Κυριαφίνης
Το κλειδί φιλοτέχνησε η εικαστικός Σουζάνα Τζηρίτη
Τον μηχανισμό του πίνακα κατασκεύασε ο Χρήστος Σαράντης
Τα έπιπλα διαμόρφωσε ο Πόλης Χατζηπολύζης

Η αφίσα της παράστασης έγινε με την αρωγή του Μάριου Σπηλιόπουλου
Φωτογραφίες: Μπάμπης Τάσιος
Vocal coach: Ντίνα Σπυροπούλου
Γραφείο τύπου: Ελευθερία Στεργιούδη
Social Media: Θεανώ Κατερτζή
Βίντεο σκηνοθεσία: Ζωή Γανίτη
Πρόγραμμα παράστασης: Αντώνης Πάσχος
Φωτογραφίες backstage: Νίκος Προδρομίδης, Θανάσης Λειβαδιώτης, κ.ά.
Υποδοχή: Αννέτα Τζάμου, Νικολέτα Διαμαντουλάκη, Βούλα Ουγγρενίδου

Με την υποστήριξη του Λαογραφικού Ομίλου Πολυγύρου
Υπό την αιγίδα του Δήμου Πολυγύρου

——————————————————————————

Οι δούλες πρωτοδημοσιεύθηκαν στο περιοδικό L’ Arbalete τον Μάιο του 1947. Ο Genet έγραψε το έργο κατά παράκληση του Louis Jouvet, που τις ανέβασε στο Theatre de l’ Athenee τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς. Ο Jouvet χρησιμοποίησε ένα ελαφρώς παραλλαγμένο κείμενο, που εκδόθηκε το 1958 και αποτελεί το στερεότυπο σήμερα κείμενο του έργου.
Η μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη πρωτοπαρουσιάστηκε το 1968 από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Χατζημάρκου. Ο Έλληνας, νομπελίστας ποιητής, έβαλε την υπογραφή του σε τρία συνολικά θεατρικά έργα ως μεταφραστής, εκτός από τις «Δούλες», στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ και στην «Οντίν» του Ζαν Ζιροντού.
Με δεδομένο το «ενδιαφέρον του Ελύτη για κάθε γραφή τέχνης του λόγου», όπως επισημαίνει η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου, δεν θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει η μεταφραστική του πλευρά. Και ας μπήκε στη ζωή του «κατά παραγγελία». Και συνεχίζει «Αν και εκ πρώτης όψεως Ζενέ και Ελύτης διακρίνονται για τις διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες τους, η ποίηση αποδεικνύεται ο συνδετικός τους κρίκος. Γιατί και οι δύο κινούνται στα άκρα, έστω και με διαφορετικό τρόπο. Κοινό τους σημείο η εναντίωση με την πραγματικότητα, έστω και με άλλο κοίταγμα ο καθένας. Αγγίζουν ένα απώτατο σημείο».

qRmHbzYdKffYHVdNR6z